Een seizoensopener die je even laat stilstaan bij de stilte zelf: bij alles wat we niet zeggen, maar des te meer voelen.
Eindelijk krijgen we het verhaal van Ismene te horen, die haar hele leven in de schaduw van haar zus Antigone heeft gestaan. Terwijl Antigone de geschiedenis inging als een heldin die streed voor rechtvaardigheid en de wetten van de goden, bleef Ismene achter met haar eigen twijfels en angsten. Toen Antigone de confrontatie met koning Kreon aanging om hun overleden broer Polyneikes te begraven, koos Ismene voor veiligheid en stilte. Een keuze die haar leven tekende.
Nu, jaren later, blikt Ismene terug op een verleden waarin verlies de familiebanden op scherp zette en zwijgen een tweede natuur werd. Was ze laf, of juist verstandig? Wat kon ze doen? Wat had ze moeten doen? Haar verhaal is een zoektocht naar haar eigen stem en het verlangen om gezien te worden. Zelfs als woorden ontbreken, blijft er altijd hoop op verbondenheid.