Of, liever gezegd; zoals Douwe Draaisma* het in zijn Vergeetboek anders en toch gelijk bekeek; wat is vergeten en waarom vergeten we?
Waarom vergeten we het ene wel en het andere niet? Die ene wel en die andere maar niet?
En wat gebeurt er binnenin een ziel die zich steeds minder herinnert en daardoor af lijkt te drijven van zichzelf, het eigen lichaam en omgeving?
Vader dissocieert, mengt de (m)uren en gezichten door mekaar. Hij verliest grip op alle fronten omwille van het desoriënterende gevoel van tijd en ruimte die niet meer samenvallen in zijn beleving. Of stelselmatig toch steeds minder.
Hoe laat is het?
En waar is zijn horloge?
En waar is hij nu eigenlijk?
En wie kan hij zelf nog zijn als hij geen antwoorden meer kent of krijgt?
We focusten ons tijdens de repetities op de zijnstoestand van de vader; de overige personages dringen zich al dan niet gewenst aan hem of aan zijn herinnering op. We kijken in het verwarde en van houvast verlaten hoofd van de vader.
De vader raakt steeds meer geïsoleerd in de huls die hij van zichzelf is geworden. Dat maakt hem opstandig, angstig en vreselijk verdrietig. Deze verwarring en paranoïa, en het gedrag wat daarmee gepaard gaat, heeft uiteraard ook een weerslag op zijn directe omgeving.
Ook zij lijden.
Ook zij zien zichzelf gestaag in zijn herinnering vervagen of zelfs helemaal oplossen. Waar bestaan zij dan nog uit – als hij hen straks is vergeten?
En met welk egoïstisch recht, zou je voor je eigen leven kiezen in plaats van voor het zijne?
Met minimalistische vormtechnische indicaties, als een landkaart (of een levensloop) uitgetekend op de vloer, bepalen de spelers zelf hoofdzakelijk het decor van deze reis.
De reis terug naar daar waar alles ooit begon.
Julie Van den Berghe
*Niet de raadselachtige logica van de herinnering staat centraal, maar wel het wonder van vergeten.
Vergeten dient ergens toe, het is niet een mankement aan ons geheugen, het is er één van de belangrijkste vermogens van.
Vergeten is door onze herinneringen gemengd, als gist door deeg.
De ‘eerste herinnering’ markeert niet alleen het begin van ons geheugen, maar onderstreept tegelijk de vergeten jaren die daaraan vooraf zijn gegaan.
Het geheugen zou niks onthouden, als het niet ook selectief zou wissen.
