Dit is een monoloog die je moét gezien hebben. De tekst is van een onwaarschijnlijke poëtische klasse en hij wordt u gebracht door een theaterdame van een zeer zeldzame soort. Met de naturel die haar zo eigen is, vertelt ze u het verhaal alsof het werkelijk het hare is. Even intelligent als subtiel verweeft de auteur de vluchtelingenproblematiek met een relatiedrama.

Een man en een vrouw leven in een idyllisch huis aan het strand. Alles klopt. Ze bezitten de gave om de stilte tussen hen te laten ‘zijn’, zonder dat ze ongemakkelijk wordt. Maar dan spoelt een lichaam aan. En nog één. En nog één. Ten langen leste slaagt zij er niet meer in om haar eens zo perfecte leven verder te zetten alsof er niets gebeurd is. De tederheid en tevredenheid maken plaats voor een groeiend onvermogen om daadwerkelijk in te grijpen. Op die manier klauwt de wereldproblematiek langzaam maar zeker de relatie aan flarden.

Een intieme voorstelling die zich niet óp, maar ín je schoot nestelt: niet uit gezelligheid, maar als spiegel van ons knagende geweten. Want hoezeer we ook ontkennen dat het leed van vluchtelingen impact heeft op ons leven, des te meer wordt de (toe)vloed onontkoombaar. Die vluchtelingenstroom sleurt bovendien een vloed van beelden en emoties met zich mee. Wie herinnert zich namelijk niet het beeld van het dode driejarige jongetje op een Turks strand? De kans is klein dat het niet voorbijflitst als u deelgenoot wordt van deze adembenemende woordenvloed.

Paul Verrept schreef 'De vloed' voor SKaGen en Clara van den Broek (www.skagen.be) met steun voor de auteur van het Vlaams Fonds voor de Letteren.