Tien jaar na hun scheiding ontmoeten een man en een vrouw elkaar voor het eerst weer, op de plaats waar hun enige kind begraven ligt. Hij woont in Frankrijk en heeft er een nieuw leven opgebouwd, zij is blijven wonen in hun huis en kan de gedachte aan een nieuw leven niet verdragen. De reden voor hun samenkomst is een brief waarin de herbegrafenis van hun kind wordt aangekondigd omdat er vergif in de bodem is gevonden. Tijdens de paar uren die ze samen hebben, tasten ze elkaar af en proberen uit te zoeken waar het eigenlijk verkeerd is gelopen tussen hen. Terwijl zij op zoek is naar iemand om samen mee op te gaan in het verleden, zoekt hij juist naar iemand die hem zegt dat het goed is om een punt te zetten achter dat verleden. Steeds meer blijkt hoe het kind dat ze verloren hebben hun beider levens  getekend heeft. Allebei zijn ze verscheurd door verdriet, maar slagen er niet in om samen te rouwen. Tot het moment dat ze de kwetsbaarheid hebben om terug te keren naar het verleden, naar de laatste uren die ze samen met hun kind doorbrachten. 

Vergif gaat over mensen die proberen te leven met ‘wat er niet is en wel had moeten zijn’. Lot Vekemans oordeelt niet over haar personages, maar dringt diep door in het menselijk onvermogen. Vergif is een dans van de onvolmaaktheid, een intense dialoog tussen twee mensen die blijven zoeken naar dat ene woord, die ene beweging waarin het verleden tot rust kan komen. Met humor, kleine gebaren, een stem die het evenwicht zoekt tussen zacht en hard en vooral, met een betrokkenheid die je nauwelijks in vraag durft te stellen.